Jezus nauczając mówił do zgromadzonych: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”.

Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”.

(Mk 12,38-44)

Jeden Jezus, jeden dziedziniec świątynny.  I dwa światy.

Świat bogaty, reprezentowany przez uczonych w Piśmie, szumny, widoczny zawsze i wszędzie.

I świat biedny, reprezentowany przez wdowę, cichy i skromny jak te jej dwa pieniążki.

Wdowa przeznaczyła na ofiarę całe swoje utrzymanie,  uczeni – tylko to, co i tak im zbywało – czyli i tak było dla nich bez znaczenia.

Dwa światy. Dwa różne sposoby myślenia.

A Jezus nie chce dwóch światów. On chce jednego świata – takiego, w którym ofiara składana Bogu nauczy dostrzegać potrzeby bliźniego. Świata, w którym  jedni będą umieli dzielić się z drugimi.  W którym wśród tych zamożniejszych znajdą się tacy, co się bardziej zatroszczą o sieroty i wdowy, niż o pierwsze krzesła. Dlatego mówi: „strzeżcie się uczonych w Piśmie”. Bo nie mamy żyć jak oni, jeśli naprawdę chcemy być ludźmi Ewangelii.

Można mieć życie przed Bogiem odgrywane – jak uczeni w Piśmie. I można mieć życie Bogu ofiarowane – jak wdowa.

Jakie jest moje życie?

Małgorzata