My ludem Pana i Jego owcami

Służcie Panu z weselem,
stańcie przed obliczem Pana z okrzykami radości.
Wiedzcie, że Pan jest Bogiem,
On sam nas stworzył, jesteśmy Jego własnością,
Jego ludem, owcami Jego pastwiska.

W Jego bramy wstępujcie z dziękczynieniem,
z hymnami w Jego przedsionki,
chwalcie i błogosławcie Jego imię.
Albowiem Pan jest dobry,
Jego łaska trwa na wieki,
a Jego wierność przez pokolenia.

(Ps 100, 2-3. 4-5)

Wierność Jego przez pokolenia.

Wierność: spoiwo relacji, podstawa więzi.  Akt woli tak cenny, że nieraz popierany przysięgą, jak w małżeństwie i służbie Ojczyźnie. Można założyć, że najważniejszą osobą lub ideą jest ta, której dochowujemy wierności wbrew trudnościom w każdych okolicznościach, nawet w obliczu śmierci.

Komu jestem wierny? Jakiej idei, której osobie?
Może tylko sobie?

Dlaczego jestem wierny? Czy dla korzyści: obrony, nagrody, wygody?
Czy wierność jest mądra? Czy jest błogosławiona?
Bóg zawarł z nami przymierze przysięgając na siebie, a kiedy je złamaliśmy, posłał swego Syna, aby nas zbawił. A On, mając za nas umrzeć, ponownie zapewnił nas: „jestem z wami aż do skończenia świata”.

Bóg jest nam wierny. Jesteśmy dla Niego najważniejsi.
W tym możemy Go naśladować.
Wiernością możemy zdobyć niebo.

Magdalena