Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: ”Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo.
Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: ”Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim został Bóg uwielbiony. Jeżeli Bóg został w Nim uwielbiony, to Bóg uwielbi Go także w sobie samym, i zaraz Go uwielbi. Dzieci, jeszcze krótko – jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale – jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię – dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”. (J 13, 31-33a. 34-35)
Tak się zastanawiam. Po czym można mnie rozpoznać? Jaka jest pierwsza rzecz, którą ludzie kojarzą, gdy o mnie pomyślą?
Może to coś fajnego, na przykład uśmiech, albo życzliwość. Przecież staram się taka być.
Ale może to coś niefajnego – gadulstwo, bałaganiarstwo, niecierpliwość, upór… Co prawda staram się taka nie być. Ale taka jestem, albo przynajmniej – bywam. Być może ktoś – zamiast uśmiechu i życzliwości – doświadczył ode mnie właśnie tego? I tylko tego…
Na szczęście Bóg wszystkich ludzi rozpoznaje zawsze w miłości. Czyni swoimi uczniami – bo ich kocha, a nie dlatego, że się jakoś specjalnie do tego nadają.
I dlatego mówi mi dziś: pozwól się kochać i kochaj. Stań się moim uczniem, a z czasem przestaniesz być gadułą i bałaganiarą, która wszystko chce mieć „na już” i po swojemu.
Kochaj, a wszyscy rozpoznają cię najpierw po miłości.
Małgorzata
Jezus ukazał się znowu nad Morzem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów.
