Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jeruzalem na Święto Paschy. Gdy miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został młody Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest wśród pątników, uszli dzień drogi i szukali Go między krewnymi i znajomymi. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jeruzalem, szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemu nam to uczyniłeś? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz on im odpowiedział: „Czemu Mnie szukaliście? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.
(Łk 2, 41-52)
Trudno czasem zrozumieć własne dziecko. A co dopiero wtedy, kiedy to Dziecko jest także Dzieckiem Boga…?
Ewangelista Łukasz przyznaje: „oni nie zrozumieli tego, co im powiedział”. Pewnie nie pierwszy i nie ostatni raz.
Trudno czasem zrozumieć Boga. Każdemu. Nawet Maryi i Józefowi. Przecież ich niepokój i poszukiwanie „zgubionego” Syna są jak najbardziej uzasadnione. Po ludzku – konieczne.
Tymczasem Jezus mówi: Nie rozumiecie. Ja się nie zgubiłem. Ja jestem u siebie.
Józef z Maryją słyszą to w chwili, gdy jeszcze nie opadły z nich emocje: stres, strach, poczucie winy, że spuścili Go z oczu. A teraz jeszcze padają takie słowa i to z ust samego Boga, który ma… dwanaście lat!
Historia ma ciąg dalszy. Już bardziej zwyczajny.
Bo Jezus – po tej trudnej wymianie zdań – po prostu wraca z nimi do domu. I jest normalnym, posłusznym Synem. Zwykłym (i niezwykłym zarazem) dwunastolatkiem. Potem – choć Biblia nie mówi o tym wprost: osiemnastolatkiem, dwudziestopięciolatkiem… bo przecież właśnie przy Maryi i Józefie Chłopiec rośnie, rozwija się, dojrzewa do misji, którą wyznaczył Mu Ojciec w niebie.
W tej niezwykłej Rodzinie wszyscy się od siebie uczą: ziemscy rodzice od Syna i Boga, Syn od ziemskich rodziców i Ojca Niebieskiego. I choć nie jest łatwo, ta nauka nikomu nie idzie na marne. Także nam.
Bo dzięki niej – my wszyscy – rodzice i dzieci wszystkich miejsc i czasów – żyjemy. I dzięki niej – nieraz w życiu zagubieni i niezrozumiani – pozwalamy się odnaleźć Temu, u którego każdy z nas jest „u siebie”. Tak, jak sam Jezus.
Święta Rodzino, módl się za nami, gdy nie rozumiemy Boga, siebie, albo własnych dzieci.
Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama. Abraham był ojcem Izaaka; Izaak ojcem Jakuba; Jakub ojcem Judy i jego braci; Juda zaś był ojcem Faresa i Zary, których matką była Tamar.
Gdy Jan nauczał nad Jordanem, pytały go tłumy: „Cóż mamy czynić?”. On im odpowiadał: „Kto ma dwie suknie, niech jedną da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni”.
Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać.
Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni.
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy.
